Denise 26 jaar Osteosarcoom

Vage klachten 

Het begon vrij onschuldig, zoals heel veel verhalen over ziek zijn beginnen. Ik kon mijn rechterknie niet goed meer buigen. Dit betekende dat als ik op de bootcamp een oefening wilde doen, ik soms lachend zei: ‘Verder dan dit kom ik niet hoor!’. Ik was namelijk 26 en zover ik wist kerngezond.

Na een tijdje begon ik toch te denken of het niet verstandig was om met de huisarts te overleggen of ik geen schade aanbracht aan mijn knie. Het advies was om drie maanden rust te houden en vervolgens weer terug te komen. De kans was groot dat het een vochtbult was door het hardlopen en vele sporten. Ik vond rust houden moeilijk en ging ik ook niet na 3 maanden terug maar na een dik jaar. Toen kreeg ik een andere huisarts en een heel ander bericht.

Het zal toch niet?

Voor ik het wist lag ik in een MRI scan en zei de arts dat hij met een specialist in Leiden ging overleggen. Ze hadden op de scan iets gezien wat goedaardig kon zijn, maar ook kwaadaardig. Op dat moment probeer je er nog niet te veel van te vinden en gaan je dagelijkse activiteiten gewoon door. Zelfs toen we naar het LUMC moesten was ik nog vrij positief; ze gaan gewoon uitsluiten dat het niks ergs is. Maar het liep anders en 13 oktober 2020, 3 dagen voordat ik ging trouwen, kregen we te horen dat het wel foute boel was: een osteosarcoom.

Iets wat een jaar geleden niet bestond voor mij, was nu het woord wat mijn leven overnam. Al snel spraken we over de oplossing: een botprothese of donorbot. Alle voordelen worden benoemd en alle nadelen. Ik weet nog dat het enige wat ik op dat moment dacht was “Kan ik dan nooit meer hardlopen?”.

Inmiddels ben ik getrouwd, geopereerd, een osteosarcoom armer, een MUTARS prothese rijker en 22 weken  zwanger van ons eerste kind.

Wijze les

Als ik iets wil meegeven aan andere (jonge) mensen dan is het: als je iets voelt wat je normaal niet hebt, laat het dan niet liggen. Wacht niet tot het pijn gaat doen of tot je tijd hebt om naar een arts te gaan. En ja, het leven is anders dan je gewend was maar niet perse minder mooi. Ik ben heel dankbaar dat ik, voor mijn gevoel, een tweede kans heb gekregen om te genieten. Het is niet makkelijk, maar wat mooi is komt nooit zonder ervoor te vechten.